Ik kom terug van het toilet en begin wat te tokkelen op mijn gsm, net zoals het merendeel van de Myanmarezen hier in het wegrestaurant. Het restaurant zonder vloerbedekking en waar tot mijn grote frustratie weer geen enkele vorm van ventilator te bespeuren valt (wat een verschil met de omliggende landen!), ook al is de gevoelstemperatuur buiten boven de 40 graden Celsius. Door het aanwezige 4G netwerk is het gedrag van de mensen hier heel gelijkaardig aan dat van de mensen in Europa (of bij uitbreiding eigenlijk de hele wereld vandaag), turend naar het schermpje. In het toilet kreeg ik net een kommetje water om mijn handen te wassen en een ander kommetje water om door te spoelen. Het blijft een bizar gegeven, dat het makkelijker is om mensen toegang te geven tot het internet dan tot stromend water. Ik bekijk Google Maps, zie dat ik nog een hele weg heb af te leggen in de vochtige hitte, gebruik Google Translate en gebaren om nog een fles water te bestellen en fiets dapper verder.
Myanmar is het eerste land in Zuidoost Azië dat ik ooit bezoek. Ik rijd voor het eerst in lange tijd weer rechts op de rijbaan en voor het eerst in lange tijd helpt Engels mij eigenlijk veel minder. Onmiddellijk vallen verschillende dingen op. De mensen tonen veel sneller hun tanden in de vorm van een oprechte glimlach. Soms zijn deze tanden afschuwelijk rood en toegetakeld door het ‘betelnut’ kauwen (wat ook in Myanmar immens populair is) maar desondanks straalt de blijheid van hun gezicht. Jong en oud, iedereen zwaait naar mij en de kinderen roepen vanop afstand luidkeels “Bye bye!”. Grappig hoe wat kinderen roepen als begroeting ook varieert over de hele wereld.
Ik zie veel meer mensen met conische strooien hoeden (‘nón lá’ (danku wikipedia)) en naast een glimlach op hun gezicht, hebben mensen (en vooral vrouwen en kinderen) een extreem geel gezicht. Geen natuurlijke kleur, maar een stof die ze gebruiken als bescherming tegen zonnebrand. Best een grappig zicht, zoveel mensen met ‘thanaka’ op hun gezicht. Het lijkt bijna alsof het carnaval is en alle kindjes hun gezicht geschilderd wordt.
Bijna alle mannen dragen een soort lange rok. Het deed me zelfs eerst aan een handdoek denken. Ook de vrouwen dragen deze ‘sarong’, welke hier ‘longyi’ genoemd wordt hier, maar dat is uiteraard minder opvallend. Ik moet zeggen, het is een vrij aangenaam kledingstuk om te dragen. Enkel met de komst van de gsm moet ook het straatbeeld in Myanmar veranderd zijn. Deze toestellen worden mooi achteraan in de longyi gepropt, heel opvallend en het maakt het het leven van gsm-dieven ook een stuk makkelijker. Mannen zitten (net als in Pakistan) daarom ook weer vaak op hun hurken naast de weg om een plasje te maken.
Het boeddhisme is alomtegenwoordig in Myanmar. Direct vallen de mooie pagoda’s en tempels op. Zelfs in de kleinste dorpjes domineren goudkleurige pagoda’s de ‘skyline’ en op de meest onverwachte momenten duiken hele tempelcomplexen op. Mocht ik bij elke pagoda gestopt zijn voor een foto, dan hadden jullie mij volgend jaar met Kerstmis nog niet terug gezien. Je wordt zo gewoon aan de miljoenen boeddhistische gebouwen in dit land, dat je uiteindelijk beseft dat je er amper foto’s van getrokken hebt. Gelukkig is er de Shwedagon Pagoda en al de tempels errond die al de overige pagoda’s bijna letterlijk in zijn schaduw zet. Mocht je ooit naar Myanmar gaan, mag je dit bouwwerk met tonnen goud en duizenden diamanten en robijnen niet missen. En je mag er gratis even een longyi dragen.
Bij de tempels horen ook de mensen die geld inzamelen voor hun religieuze gebouwen. Dagelijks passeerde ik meermaals groepen langs de kant van de weg schuddend met hun rammelende potjes en vergezeld van luide muziek of gebrabbel, vragend om financiële steun om hun tempel of pagoda wat te verfraaien. Wat er juist in hun potjes zit is me een raadsel, aangezien ze hier geen muntgeld hebben. Wederom, mocht ik elke vraag om een bijdrage gesteund hebben, was ik arm uit dit land teruggekeerd. De passerende mensen vinden het alvast heel grappig om een geldbiljet uit hun auto te gooien en de geldinzamelaars een wedstrijdje 100 meter sprint te gunnen. Enkel in Myanmar.
Het leven is hier buiten de steden heel simpel en relax. Vooral de rust is opvallend, na een tijd in landen als India, Nepal en Pakistan. Helaas vind je hier sneller 10 pagoda’s dan een koude cola. Een probleem waar je als toerist in dit land niet mee geconfronteerd zal worden, maar een dagdagelijkse realiteit voor de fietser met tsunami’s van zweet in dit extreem vochtige warme klimaat.
Het leven is, net als in India, vaak ook hard. Mensen die ganse dagen naast de weg grote stenen in kleinere stukjes zitten te kloppen, ik ga er nooit aan gewoon worden. Openbaar vervoer neemt hier weer andere vormen aan en carpooling of autodelen wordt heel serieus genomen. Mensen zitten vaak als sardientjes opgepropt in de laadbak van een bestelbus, al dan niet afgeschermd van de zon. Maar steeds glimlachend en zwaaiend wanneer ze mij zien vanuit hun gezellige laadbak: “Mingalaba!”
Hazard en Lukaku zijn weer mijn beste vrienden en de impact van voetbal op de wereld is in Zuidoost Azië nóg meer duidelijk. Een groot deel van de mannelijke bevolking draagt een shirt van zijn (favoriete?) voetbalclub. Ik zie wel opvallend veel shirts van ‘die Mannschaft’, wat mij de Duitsers ervan doet verdenken deze gratis te hebben weggegeven hier na hun desastreus WK.
Nog een toeristische tip: bezoek Bagan! Als je niet genoeg kan krijgen van tempels, dan is dit ‘the place to be’. Als een echte Indiana Jones op een elektrische scooter kan je hier letterlijk op je eentje duizenden tempels ontdekken.
Brommertjes zijn in Myanmar (buiten Yangon) het belangrijkste vervoermiddel en ondanks een groot gebrek aan verkoelende wind in dit land, heb ik bijna dagelijks weggewaaide hoeden terug bezorgd aan hun eigenaar. Telkens weer met een grote glimlach als gevolg. De fiets wint hier ook aan belang en dit moet zowat het eerste land zijn sinds Europa waar de elektrische fiets opduikt. Weliswaar in een licht andere vorm, maar hier en daar werd ik voorbijgezoeft door schoolkinderen op weg naar huis.
Sinds lang ontmoette ik weer andere fietsers. Dit leuk koppel Canadezen maakte samen met mijn beste de vriend ‘air conditioning’ de rit door Myanmar nog een stuk aangenamer.
Shwedagon pagoda.
Nacho on a bike 