Bruiswater in een drinkbus is geen goed idee. Bruiswater in een Decathlon drinkbus al helemaal niet. Waarom niet? Wel dat is gewoon niet lekker. In het weer van voorbije week wordt dat binnen de kortste keren warm. Het verliest ook snel zijn gas, zodat je uiteindelijk warm water met een raar smaakje aan het drinken bent. De eerste keer dat ik bruiswater in mijn drinkbus had, op weg naar Kaiserslautern, dacht ik dat ik een platte band had. Ik hoorde een sissend geluid en voelde mijn materiaalpechvloek alweer boven mijn hoofd hangen. Tot ik door had dat het gewoon de CO2 was die zijn weg naar buiten probeerde te vinden uit mijn bidon. Opgelucht, maar een beetje beschaamd over mijn domheid (gelukkig reis ik alleen en kan niemand anders zich daar nu kapot mee lachen) kon ik mijn weg verder zetten.
Waarom is het in een Decathlon drinkbus nog een slechter idee? Wel deze foto’s spreken boekdelen.
De Decathlon drinkbus is brol. Na enkele dagen had ze al een heel klein lek. Daarom stak ik ze sindsdien ook in een plastic zak in mijn tas, weg probleem. Welnu, door de gegenereerde bruiswater druk was deze dus opengesprongen. 1 liter water geïnfiltreerd in mijn fleece, muts, handschoenen, regenjas, windstopper en de Belgische vlag. Gelukkig had ik deze spullen nu net vorige week niet nodig. Maar deze droog krijgen wanneer je wild kampeert in een bos is niet zo gemakkelijk.
Waarom koop ik dan in godsnaam bruiswater (niet één maar twee keer!) denken jullie dan? Wel in de meeste landen buiten België zijn de rode flessen plat (ohne Kohlensäure) water en blauwe flessen bruiswater. Ook zo in Duitsland. Ik wist dat wel, maar als je moe bent en dorst hebt, dan vergeet je al eens iets. De tweede keer spontaan rode flessen genomen. Blijkt dat de Duitsers, die toch wel grote fan zijn van regels, soms ook afwijken en af en toe om Belgen in de war te brengen rode flessen tóch vullen met bruiswater. Opnieuw bruiswater dus in mijn bidons, en dat was de dag dat ik mijn kleren nat aantrof ergens diep in de bossen van het Zwarte Woud zonder enig gsm bereik.
Dat wat betreft de tip van de week. Gisteren kwam ik na wat omzwervingen in de stad Bern (die verre van vlak is) uiteindelijk mooi op tijd aan bij Andrea’s appartement. Ze was zelf nog niet thuis, maar goed als ze is had ze mij in Solothurn (waar ze werkt, en ik passeerde) de sleutel van haar appartement al gegeven. Door het niet direct vinden van een slaapplaats de avond ervoor was ik al een stuk verder gefietst op woensdag en was ik dus donderdag al heel vroeg in Solothurn. Leuk stadje trouwens! Maar uiteraard is alles zoveel mooier met het schitterende weer van de voorbije week. De tocht door het Pfalzerwald en het Schwarzwald was echt ongelofelijk mooi. Bos, meer bos, nog meer bos, af en toe een weide, prachtige valleien en kleine dorpjes en magnifieke uitzichten. Voor die zichten kwam er best wel wat klimwerk aan te pas. En het was warm, heel warm (had iemand de wind afgezet de voorbije week?). Zweten dat ik heb gedaan, als een waterval kwam het met momenten naar beneden gestort. En dorst gehad. Een andere tip van de week: Denk nooit ‘Ik kom nog wel iets tegen’. Want ja, ik kwam wel hier en daar wat dingen tegen, maar blijkbaar zijn restaurants / café’s op een maandag in september niet altijd open langs de Schwarzwaldhochstrasse (of toch niet aan de kant waar ik naar boven reed).
Ik begin wel meer en meer te wennen aan het klimmen aan een rustig tempo en lage intensiteit met deze zware fiets. Gisteren moest ik over een pas ergens in het noorden van Zwitserland. Een heel rustig mooi weggetje, de mooiste klim die ik al heb gedaan tot nu toe, en ondanks de stijgingspercentages van vaak boven de 10%, kwam ik al bij al deftig boven (kletsnat van het zweten, uiteraard). Een mooie opsteker met zicht op de Alpen die eraan komen. Hier staar namelijk ergens een klim (de Pragelpass) op het programma met een kilometer aan 15% en 5km aan 12%. Voor de niet-fietsers onder jullie zegt dit misschien niet zoveel, maar dat is tamelijk zwaar. Ik twijfel dus nog steeds sterk of dit wel zo’n goed idee is. De pas is wel net autovrij op zondag en aan de andere kant ligt een meer dat hopelijk de moeite waard is..
Van het Zwarte Woud ging het dus over de Rijn (de grens tussen Duitsland en Zwitserland, die je gewoon over een houten bruggetje kan oversteken) naar Zwitserland. Plots sta je in een land met een andere munteenheid, roaming tarieven (dus bye bye mobiele data) en mensen met een vreemde Duitse tongval, maar eigenlijk verandert er niet direct zoveel. Zwitserland is veel meer dan de Alpen, en je vindt dus ook hier enorm mooie heuvelachtige weide- en boslandschappen. Wel viel me hier direct op dat het iets dichter bevolkt is dan ik gewoon was de voorbije week en vaak meer verstedelijkt. Met andere woorden, iets moeilijker om een slaapplek te vinden. Waar ik ook wilde gaan overnachten, er stond wel ergens een huis/boerderij in de buurt. Misschien is het tijd om van tactiek te veranderen en gewoon de boeren te vragen of ik mijn tent (‘Zelt’ in het Duits, één van mijn nieuw geleerde woorden de laatste week) ergens op hun land mag opzetten. De fietspaden zijn hier soms zo breed dat soms de auto’s zich vergissen (dat was even schrikken!) en ik zag al nieuwe dingen zoals een ‘Drive-in Bancomat’. Misschien een ideetje voor de Belgische banken?
Elk dorpje in Zwitserland lijkt ook zijn Gasthof Bären te hebben. Op hun beren zijn ze ook heel trots in Bern. In het midden van de stad hebben ze hier enkele beren zitten. Vorige keer dat ik hier was zaten die sukkelaars gewoon in een (nogal kleine) kuil, maar dat is ondertussen veranderd. De beren zijn er nog maar hebben meer plaats gekregen. Straks eens kijken of ze er effectief gelukkiger zijn!
Naast beren, die je gelukkig buiten de stad niet direct zal tegenkomen, hebben ze hier (en ook in het Zwarte Woud) enorm veel roofvogels. Echt indrukwekkend hoeveel ik er al van dichtbij heb mogen aanschouwen. Minder leuk als er eentje ’s nachts naast je tent enorm veel lawaai zit te maken..
De volgende dagen worden de eerste dagen dat ik niet alleen zal fietsen. Hoewel Andrea veel zal moeten wachten op mij met haar koersfiets, is het toch heel leuk om mijn volgende ritten in Zwitserland in goed gezelschap af te leggen. Zoeken naar wat schaduw zal ook veranderen in zoeken naar wat zon om het warm genoeg te hebben, als ik het weerbericht van volgende week mag geloven. Maar zolang het zoveel mogelijk droog blijft in de Alpen zal ik al heel blij zijn.
Sinds deze week is trouwens ook de Music For Life actie geregistreerd en het is ook mogelijk om via Facebook de ALS Liga te steunen. Alvast bedankt!
Ik had mezelf beloofd mijn volgende blogpost korter te maken, maar dat is precies toch gefaald. Hopelijk brengt de weg naar Innsbruck opnieuw evenveel inspiratie! Daar ga ik volgende week de sfeer van het WK wielrennen opsnuiven!
Nacho on a bike 