Veel volk hier. Meer inwoners dan in heel België. Ik kon het mij moeilijk inbeelden, zo’n stad. Istanbul binnen fietsen, daar hadden veel mensen me toch wat bang voor gemaakt. “The most dangerous thing I ever did” was één van de beschrijvingen. Uiteindelijk was het toch allemaal wat relaxter dan verwacht, hoewel ‘relax’ niet echt de term is die in deze context gebruikt kan worden. Fietsen op wat bij ons als een ‘autosnelweg’ zou gedefinieerd worden was weer een nieuwe ervaring. Hoewel niemand het doet, is fietsen op de Brusselse ring op een zondagochtend misschien wel de beste vergelijking, maar dan met auto’s aan 80km/u. Ik heb het overleefd en me geen moment zo onveilig gevoeld als op de Roemeense wegen. Bovendien heb ik het vastgelegd met mijn action camera! Ik hoop dat ik hiermee achteraf beter kan tonen hoe de dorpen en steden waar ik passeer eigenlijk zijn, aangezien het vrij onmogelijk is om dit op foto of in woorden te vatten. Nu morgen weer veilig de stad uit fietsen (toch zo’n 100km stedelijk gebied), Azië in!
Ondertussen ben ik al meer dan een week in Turkije, maar even terug naar het land waar ik een heel korte tijd verbleef, Bulgarije. Een land waar ik niet veel van wist, waar ik niet veel van verwachtte, waar communiceren weer moeilijker ging dan in Roemenië, het armste land van de EU, maar waardoor ik toch aangenaam werd verrast. De Bulgaarse lucht lijkt zowel de bestuurders als de honden een stuk rustiger te maken. Rustige wegen door een mooi heuvelachtig (en soms bergachtig) landschap en het zachtere weer maakten mijn trip door Bulgarije heel aangenaam. Samen met Karli bezocht ik Veliko Tarnovo, waar ik verbleef bij de Nederlander Jaap, een man met verhalen en avonturen waarbij mijn fietstocht naar het verre oosten een wandeling in het park lijkt. Tijdens mijn eerste uren in Bulgarije kreeg ik al onmiddellijk een Martenitsa. Een traditie die volledig Bulgaars is en die de start van de lente viert. Die lente is inderdaad gestart, hoewel hij zich jammer genoeg even verschool wanneer Laura op bezoek kwam…
Turkije: Het eerste land buiten de EU, het eerste land met een échte grenscontrole, het eerste land waar ik een visum moest voorleggen, het eerste ‘moslimland’. In elk dorp zijn kerken vervangen door moskeeën met hun kenmerkende minaretten, waaruit 5 keer per dag de oproep tot gebed (azan) klinkt. Dat is wel even schrikken de eerste keer dat je dat overvalt. Maar het went snel en creëert zelfs soms een rustgevende sfeer. De honden hebben plaats gemaakt voor de katten in Istanbul. De katten worden hier behandeld als koningen. Kattenhuisjes, water- en voederbakjes zijn hier een deel van het straatbeeld en katten hebben hun vaste plaatsjes op de terrasstoelen.
Op korte tijd heb ik hier al zo veel mensen ontmoet. De gastvrijheid van de Turken is voor een ‘westerling’ bijna niet te geloven. Nog maar net de grens over en de ene na de andere bestuurder begroet mij met een vriendelijk getoeter en gezwaai vanuit de auto. In het eerste winkeltje dat ik binnenstap is de verkoopster direct oprecht geïnteresseerd. Tijdens mijn eerste dag in Turkije word ik gestopt en begroet met een knuffel en zelfs twee kussen. Het verdere gesprek is helaas vrij waardeloos maar er wordt de hele tijd gelachen. Mijn warmshowers hosts zijn gastvrijer dan ooit tevoren en ik word verwelkomd met thee, lekker eten en interessante gesprekken. Bedankt Ali, Ömer & Alper en Anil!
Mijn theeconsumptie de laatste week is met zekerheid groter dan die van de voorbije 2 jaren samen. Je ziet Turken hier ook ‘s avonds op café eerder samen thee drinken of ‘Ayran’, een soort botermelk, waarvan ik fan van het eerste uur ben. Ik at al ‘kokorec’, veel ‘simit’, kebab (uiteraard) en veel andere dingen waarvan ik de naam niet weet of niet kan onthouden.
Ik dronk ook al pintjes met verschillende Turken, mocht je denken dat elke Turk een strenge moslim is. Dat is allesbehalve het geval. Wanneer het gaat over de moskee die meneer de president op Taksim square aan het bouwen is, hoor ik bij alle Turken die ik tot nu toe ontmoette hetzelfde geluid. Verder uitwijden over wat ik al hoorde over de ‘baas’ van Turkije zal ik hier niet doen, wie weet wordt mijn blog dan ook gecensureerd in Turkije, zoals Wikipedia. Het minste dat je kan zeggen is dat vele Turken geen fan zijn van hem.
In Istanbul ging ik met Laura op bezoek bij de Turkse ALS Liga. Alweer een geweldige ervaring. We ontmoetten enkele patiënten (helaas waren ze niet talrijk door het slechte weer), kregen alweer lekker eten, t-shirts, mokken, een ‘nazar’ (het blauwe oog amulet dat mij zal beschermen van alle kwaad) en ik werd alle hulp aangeboden voor onderweg doorheen Turkije. Hier en daar zullen meer dan waarschijnlijk wat fietsers mij volgende maand vergezellen! Te starten met morgen, wanneer Ömur, wiens moeder al enkele jaren aan ALS lijdt, met mij Istanbul zal uitfietsen.
Ondertussen voel ik me al een halve celebrity in Turkije. Mijn Airbnb host Burak blijkt een freelance journalist te zijn voor Euronews, wat een toeval! Mijn fietstocht door Istanbul werd vastgelegd op beeld en een interview later op de avond zal volgende week ergens op tv te zien zijn. Alsof dat nog niet genoeg was werd ik uitgenodigd op een persconferentie georganiseerd door de Turkse fietsersassociatie. Hier was ook de nodige persaandacht en plots werd ik een microfoon onder mijn neus geduwd: ‘Zeg maar wat’. Hierna ook nog een interview voor een turks ‘outdoor’ magazine. Ik ben alvast benieuwd hoe mijn gedubde stem zal klinken!
De eerste ‘wereldfietsers’ beginnen hier en daar ook op te duiken. Vandaag ontmoette ik toevallig aan de Blauwe Moskee Chris & Gabs uit Manchester, de wereld aan het rondfietsen. Gisteren dronk ik koffie met Nanna Linh, vertrokken uit Bejing en op haar weg naar huis in Denemarken. En vorige week kruisten mijn wegen die van Andreas & Heidi, vertrokken in Brussel en aan het rondtoeren in Europa op een speciale tandem!
Mijn laatste fietstochten op Europese bodem zitten erop. Op 30 dagen fietste ik van Lunz naar Istanbul en uiteraard wil ik jullie graag weer enkele statistieken meegeven:
| Aantal reisdagen | 30 |
| Aantal fietsdagen | 23 |
| Aantal rustdagen | 7 |
| Aantal km afgelegd | 2 194 |
| Gemiddelde afstand per fietsdag (km) | 95,4 |
| Aantal hoogtemeters (hm) overwonnen | 16 327 |
| Gemiddeld aantal hm per dag | 710 |
| Aantal uren op de fiets | 116u 32min |
| Gemiddeld aantal uren op de fiets per dag | 5u 4min |
| Gemiddelde snelheid (km/u) | 18,8 |
| Gemiddelde hartslag (bpm) | 122 |
| Gemiddelde temperatuur (°C) | 9 |
Het is moeilijk te beschrijven hoe het is om in Turkije rond te fietsen, maar het minste dat je van de Turken kan zeggen is dat ze enorm behulpzaam zijn en lief voor elkaar en iedereen. Aan leuke verhalen en ontmoetingen zal geen gebrek zijn de volgende weken!
Nacho on a bike 