Ik moest en zou op de perfecte kampeerplaats staan die avond. Mijn tentje aan de oevers van de rivier in dat natuurpark, dat was het plan. Om daar te komen was ik de dag ervoor aan een kleine omweg begonnen. Een omweg die mij over de bergen naar de vallei van het Munzur Vadisi Milli Parki zou brengen. Als je dit even ‘googlet’ snap je zo waarom ik hier extra kilometers en vooral extra hoogtemeters voor wilde afleggen. “It’s cold there, don’t go there” zei Ali me, die ik op de veerboot had ontmoet. Zijn advies in de wind geslagen klom ik gestaag verder over verlaten maar goede wegen. Die koude viel nog wel goed mee, maar de muren van sneeuw waar ik tussen fietste verraadden dat het daar wel kouder was geweest de voorbije maanden. Na uren klimmen was de top in zicht, nog 3 kilometer om een kleine 100 hoogtemeters te overwinnen. Boven op de berg begonnen enkele Turkse soldaten te fluiten en naar mij te zwaaien. Zoals gewoonlijk zwaaide ik vrolijk terug. Maar het grote sneeuwblok in het midden van de weg en de mannen in de verte die niet ophielden met fluiten en i.p.v. zwaaien eerder leken te wijzen naar de kant waar ik vandaan kwam, deden het ergste vermoeden. Niemand leek de moeite te gaan doen om naar beneden te komen om mij uit te leggen waarom ik niet verder mocht, en ondanks de agressief blaffende waakhond was ik niet van plan om zonder uitleg terug te keren naar start. Tot de mannen met hun buldozer/sneeuwruimer verschenen. “Tot vijf meter sneeuw op de top, geen doorkomen aan!” is wat ik begreep. Dat hadden ze beneden aan de splitsing, waar ‘Ovacik’, de plaats waar ik naartoe wilde, duidelijk stond aangegeven, wel eens mogen melden… En gevaarlijke beesten daarboven, zo bleek uit de klauw en grom-imitatie van de man. Ik dacht direct aan beren of wolven, maar het bleek om honden te gaan… Die kon ik ondertussen al wel de baas dacht ik. Niet naar de vallei dus vandaag, wel in de bulldozer weer naar beneden! Ik had nog enkele hoogtemeters terug af te leggen daar in de bergen en lekker warm en knus met zijn drieën in die bulldozer leek mij wel een aanlokkelijk voorstel. In de namiddag stond ik dus weer 250m lager, waar ik uren daarvoor was gepasseerd, en kon ik terug beginnen klimmen doorheen het sneeuwlandschap op natte wegen.
Een nieuw plan voor die avond dan maar verzinnen. Op mijn CV kan ik na deze reis ook termen als ‘change management’ of ‘crisis management’ toevoegen. Ik dacht plots aan Ali. Hij had me de dag voordien op de veerboot, naast een ‘simit’ en een zakje noten, ook zijn gsm in mijn handen geduwd en ik kreeg zijn zoon Haydar aan de lijn die goed Engels sprak. Die legde me uit dat ik welkom was bij zijn ouders in Tunceli en dat ik met hen in de auto mee kon. Ik had vriendelijk bedankt voor de lift en de slaapplaats, maar ik beloofde samen een theetje te drinken of te lunchen met Ali wanneer ik twee dagen later zou passeren. Met een beetje geluk kon ik die dag Tunceli nog voor het donker bereiken. Dat geluk was helaas niet aan mijn zijde. Het terrein bleek toch net iets meer geaccidenteerd te zijn dan de mannen van de sneeuwruimer mij hadden doen geloven. Na nog een thee aanbod (“Caj?”) af te slaan, besloot ik in het donker mijn tentje op te zetten. Het kan niet elke dag feest zijn. Maar mijn tent bleek in de ochtend best op een mooi plaatsje te staan.
Ali ontmoette ik dan de dag erna in Tunceli. Ik kreeg lunch aangeboden, een doggie-bag kebab als dinner, aangezien ik niet kon blijven, en noten, kilo’s noten.. Gelukkig kon ik wat van mijn kilo’s gedroogde abrikozen die ik per ongeluk had gekocht (ik wilde er enkele, maar de verkoper was niet te stoppen…) als cadeau achterlaten. Win-win. Het ‘Google translate gesprek’ leerde me dat de inwoners van de streek rond Tunceli een religieuze minderheid vormden in Turkije: de Alevisten. En dat ze zelfs niet erkend werden door de regering. Ook leerde ik dat de PKK zich nog steeds schuilhoudt in de streek. Goed om te weten ná door dit gebied te fietsen. Een artikel van in december waarin werd aangegeven dat ze nog een paar PKK mannen uit een grot hadden gehaald en de nog steeds duidelijke aanwezigheid van militairen en checkpoints deden me dit natuurlijk wel vermoeden, maar de website van de lokale toeristische dienst gaf toch een andere boodschap. Hoedanook, volgens Ali in deze tijd van het jaar geen gevaar en al zeker niet voor toeristen. In de zomer zouden de terroristen weer opduiken en herrie stoken.
De laatste weken ben ik dan ook verschillende leger of Jandarma controleposten gepasseerd. Keer op keer deden ze mij stoppen. Na de eerste keer deed ik dit dan ook met een glimlach. De jonge kerels waren altijd gewoon heel geïnteresseerd in mijn verhaal en er volgde altijd een leuk gesprekje, soms zelfs met foto!
Sinds ik Cappadocia heb verlaten heb ik helaas mijn regenkledij al meer nodig gehad dan in mijn volledige Europa trip. Sommige verkeersborden op zonne-energie leken zelfs niet meer te functioneren en ik vroeg me af of de mensen met zonneboilers nog wel konden genieten van een warme douche. Hoewel er af en toe eens een mooie dag tussen zat, moest ik sneeuw- en hagelstormen trotseren. Daarbovenop nog eens een slechte maag en zeer zwaar (maar mooi!) terrein om door te fietsen maakten het naast de natste ook de zwaarste periode tot nu toe. Om mezelf zo gezond mogelijk te houden besliste ik om zoveel mogelijk binnen te slapen, en zo verbleef ik meer dan ik had gewild in (goedkope) hotels. Hoewel dit ook weer leuke ontmoetingen opleverde.
Ontmoetingen met andere fietsers waren altijd een opsteker, want zo weet je dat je niet de enige gek bent die voor zijn plezier door weer en wind met een zware fiets over de bergen ploetert. Ik ontmoette Joey & Anneliese (Australië) en Tom (Duitsland), waarmee ik samen naar Kayseri fietste. Helaas planden zij om van daar de trein te nemen richting Kars en moest ik alleen verder, maar we hebben elkaar weer gevonden in Tbilisi! Ik kruiste nog Lukas & Zita op weg naar huis in Duitsland en op de slechtste dag van allemaal kruiste ik Alexander terug op weg naar Oostenrijk na de wereld rond te fietsen en Eneko die de beste periode had uitgekozen om 2 weken in Georgië rond te komen fietsen. Maar de beste steun heb ik volgende weken van Robbe, die met mij 10 dagen door Armenië zal fietsen. Mocht het nog steeds slecht weer zijn, dan kunnen we elkaar alvast opwarmen.
Na mijn vorige ervaringen met Georgië keek ik uit naar een nieuw bezoek aan dit land. Maar Georgië is Turkije niet. Wanneer kleine wegen op de kaart in Turkije geen vier maar twee rijvakken hebben (die dan nog steeds zo breed zijn dat 4 auto’s zouden kunnen passeren), zijn dit in Georgië gewoon onberijdbare wegen. De kasseistroken van Parijs-Roubaix zijn er niets tegen en soms verkoos ik het veld boven de ‘weg’. Waar je in Turkije in elk dorp leven op straat vindt en je niet weet in welk winkeltje je best binnengaat, had ik hier moeite om niet-bruisend water te vinden in het eerste dorp met een winkeltje na 40km in Georgië. Waar in Turkije bij een platte band snel iemand je te hulp zou schieten, vlamden hier in Georgië op 2100m minstens 20 auto’s mij voorbij zonder even te checken of ik hulp nodig had. Waar je in Turkije een oprechte interesse ervaart in je reis en je direct een theetje aangeboden krijgt, sprak de eigenaar van het winkeltje in dat dorpje geen woord en kon ik buiten onder het afdakje afgeschermd van de plensende regen mijn koekje opeten. De honden kregen bovendien weer Roemeense trekjes.
Ik moet dus zeggen, het is even wennen en het is waarschijnlijk omdat ik net uit Turkije kom en omdat het weer al miserabel geweest is, dat ik het zo ervaar. Maar de man die bij de invallende duisternis op de top van een zoveelste Georgische heuvel na een lange regendag stopte en mij vroeg “Do you need help?” maakte veel goed.
De eerste camionettes met dingen zoals ‘Dakwerken’ en ‘Belisol.nl’ verschenen snel in het straatbeeld en of het stuur nu links of rechtst staat in de Georgische auto’s, dat weet niemand. Wel zijn de camera’s boven de weg aan de in- en uitgang van elk dorp verdwenen en heb ik hier al meer koeien op de weg gezien in 2 dagen dan in mijn volledige trip. Ook de Georgische keuken en de prijs van de pintjes maken het hier meer dan aangenaam. Op naar Armenië met zijn vieren (naast Robbe zullen ook Michael en Marine mij vergezellen) en dan naar warmere oorden in Iran!
Verder nog wat foto’s van de enkele dagen met mooi weer in Turkije de laatste weken :).
Ten laatste wil ik nog even iedereen bedanken die al de ALS Liga al gesteund heeft, maar vooral Ria en Wesley. Bij het openingsfeest van hun nieuwe zaak zamelden zij maar liefst 1245 euro in! Dit brengt het totaal al op 3584 euro! Dankuwel allemaal en jullie horen weer van mij vanuit Teheran!
Internationaal groepje fietsers en vrienden in Tbilisi bij
Nacho on a bike 