Riders on the storm

1398/2/14 (14 Ordibehesht 1398) is de datum van onze eerste volledige dag op Iraanse bodem. De wind is zo extreem sterk dat we soms voet aan grond moeten zetten om niet om te vallen. De regen heeft de straat tot een rivier en ons tot ‘verzopen waterkiekens’ omgevormd. Met hellingsgraden tot 20% (en soms meer) is het geen evidentie om de fiets terug in beweging te brengen. Ik kijk naar Manuel en Sam. Hun Duits gevloek heeft plaats gemaakt voor een verdwaasde, onbegrijpende blik. Voor de eerste keer geef ik mezelf toestemming om een lift te aanvaarden. De situatie is echt lichtjes gevaarlijk aan het worden. Helaas, net nu geen mogelijkheid tot liften. Nog twee kilometer vechten met deze extreme weerselementen en we zijn op de top van onze laatste bergpas van velen. “I thought this was unreal and it was like I was in a movie”, zei Manuel. Gelukkig heeft het merendeel van de films een ‘happy end’ en dit was ook voor ons het geval. Na de laatste loodjes in de mist af te leggen kregen we op de top spontaan koekjes aangeboden van een vriendelijke Iraniër. Enkele minuten later stond ik al bevend van de kou voor een kacheltje. De zon die ik in Iran had verwacht liet zich gelukkig even later dan toch zien. Helaas was het avontuur voor deze dag nog niet ten einde. Ons einddoel, Tabriz, waar een leuk Iraans koppel, lekker eten en een warme douche ons stonden op te wachten, was nog steeds 80km van ons verwijderd en het was toch al namiddag. De laatste 14 kilometer door de stad legden we dus in het donker af. 14km, 1u45min. Een hectische tocht doorheen Tabriz met een groetende bevolking: “Welcome to Iran!” klonk het vanuit de auto’s, vanop de brommers en van aan de kant van de weg. Maar ook een tocht met vele hindernissen. Sam kreeg een logische hongerklop en ik stond op een bepaald moment met mijn sok op de straten van Tabriz, mijn schoen nog aan mijn pedaal bengelend, niet meer los te krijgen. Ook mijn eerste ‘accidentje’ werd een feit. In de verkeerschaos merkte ik een manoeuvre van Manuel te laat op en viel ik, gelukkig zonder erg, tegen een stilstaande taxi. De man kon er gelukkig om lachen. Deze dag sloeg werkelijk alles maar met zijn drieën of alleen was werkelijk een wereld van verschil.

Een andere titel voor deze blogpost had ‘The Hardest Part’ kunnen zijn. Maar dit klonk misschien wat te negatief na alle mooie avonturen van de voorbije weken, die ik sinds Tbilisi bijna dagelijks heb mogen delen met leuke mensen. Hoedanook hoop ik dat deze titel wel de vuilbak in mag. Met mijn Duitse en Zwitserse jonkies overbrugde ik in het zuiden van Armenië en de eerste dagen in Iran 9000 hoogtemeters in 425km in 6 dagen. Stijgingspercentages van 8% leken wel vlak, 15% is hier niet meer dan normaal en met af en toe een stuk aan 20% werden de knietjes stevig op de proef gesteld. Daarenboven was het aantal droge dagen in april letterlijk op twee handen te tellen en hebben we verschillende bergpassen naar boven gezwommen. Maar mooi, Armenië. Een must visit als je van bergen houdt!

Armenië, het land waar meer Lada’s dan inwoners terug te vinden zijn. Lada’s in alle vormen en maten. Lada’s die volledig de geest hebben gegeven krijgen hier nog een tweede of 99ste leven als afbakening van een veld bijvoorbeeld! Robbe heeft in zijn blog (indien je deze nog niet hebt gelezen, foei!) Armenië al goed beschreven, maar ik wil nog één ding meegeven: Check zeker de vervaldatum van je producten voor je ze koopt. Hoewel vervallen koffie niet echt een probleem vormt voor de gezondheid, schrok ik toch toen ik het jaartal 2017 op de verpakking zag staan!

Iran, het land waar de meesten in een Saipa rondrijden en waar bier verrassend toch op de menukaart staat. Weliswaar met 0,0% alcohol. De wind is hier zo wispelturig als de gedachtengang van Trump en de onweren zorgen er hier voor dat je geen telescoop nodig hebt om een zwart gat te zien. Mijn linkerhand heeft in Iran voornamelijk twee nieuwe functies. De hele dag door op de fiets ben je constant aan het wuiven naar zwaaiende en toeterende mensen. Dit is een rode draad in het verhaal van de laatste maanden, maar in Iran bereikt dit echt extreme vormen. De tweede nieuwe functie speelt zich af op het toilet, waarbij ik geen verdere details zal geven, mochten er lezers aan het eten zijn… In Iran kan je ook niet reizen zonder Instagram. Het is standaard één van de eerste vragen die je krijgt van de jongere bevolking. Na enkele dagen fietsen in Iran ben ik verschillende volgers rijker en zijn er al op meerdere Iraanse profielen selfies met ons verschenen. Heel leuk allemaal!

Maar Iran is ook een heel interessant en complex land als gevolg van zijn geschiedenis en politiek. Zo complex dat ik zeker ben dat ik het na 40 dagen nog niet voor de helft zal begrijpen. Ik heb dan ook beslist om verschillende thema’s in deze blog nog niet aan te halen, maar hopelijk later (wanneer ik het land verlaten heb) wel met jullie kan delen. De gastvrijheid en vriendelijkheid van de mensen is absoluut geen mythe. De verwachtingen waren door de verhalen van andere fietsers heel hoog en daardoor overheerste er de eerste dagen na enkele vreemde ontmoetingen een licht teleurgesteld gevoel. Dit was na een weekje, en verschillende gratis maaltijden en slaapplaatsen al volledig verdwenen.

Ook in Iran denken de truckchauffeurs nog steeds dat fietsers kunnen ‘verdwijnselen’ en lijkt het begrip ‘supermarkt’, net zoals in Georgië, niet meer te bestaan. En zeer opvallend: Hoewel de meeste mensen geen Engels spreken en Iran in conflict is met het grootste deel van Engelssprekende naties, wordt het merendeel van de verkeersborden hier naast in het Farsi ook in het Engels uitgedrukt.

Nog twee weetjes over Turkije die ik jullie niet wil onthouden maar nog niet deelde:

• Het Turkse woord voor ‘Ski’ is ‘Kayak’. Ik begreep er niets van toen ze me int stadje voor Erzurum vroegen of ik ging kajakken. De wegwijzer naar het skigebied maakte veel duidelijk.
• Dagelijks passeerde ik enorm veel waterflessen met een geel goedje in: pipi. Naar buiten gegooid door truckchauffeurs, enkel zichtbaar voor fietsers die zich traag genoeg voortbewegen om dit duidelijk waar te nemen. De voor- en nadelen van traag reizen. Gelukkig lijken Iraniërs deze gewoonte niet te hebben.

Na een mooie reis naar Qom, Isfahan, Varzaneh (mijn eerste woestijnervaring!) en Yazd met Laura zijn de batterijen weer opgeladen (en de visa aangevraagd!) om de smog van Teheran te verlaten en mijn tocht verder te zetten richting de heiligste stad van Iran, Mashhad. Ik kijk er al naar uit om hier het einde van de Ramadan mee te maken!