Let it happen!

(Blogpost door Robbe)

Toen Ignace zijn plan vertelde om tot in Japan te fietsen dacht ik meteen: ‘Ik kom af!’. Ik besliste om in Georgië mee te starten en richting Armenië te fietsen. Ik kocht een tweedehands trekkingfiets (goed genoeg om twee weken vol te houden dacht ik) en op 17 april vloog ik richting Tbilisi, de hoofdstad van Georgië. Eerste ervaring met een fiets op een vliegtuig: blijkbaar mag een stuk bagage MAXIMUM 32 kg wegen, anders laten ze de bagage gewoon achter. Bijbetalen is ook geen optie als je over dit gewicht gaat. Uiteraard woog mijn fiets + fietskoffer 38 kg bij aankomst in Zaventem… dus… alles wat los hing heb ik in mijn rugzak gepropt… opnieuw gewogen… 34 kg… ok… de staander kan er ook nog wel af, het zadel zal ik er ook maar uit halen, die drinkbushouder kan ik nog losvijzen… opnieuw wegen… 32,4 kg! De medewerkster aan de incheckbalie had ondertussen al medelijden gekregen met mij, dus na een vriendelijke lach was die 400 gram geen probleem meer… pfff. Uiteindelijk toch op het vliegtuig geraakt en ook de fiets kwam goed aan in Tbilisi… Een tweede ervaring met een fietskoffer: mensen kijken gek en vragen meteen wat erin zit. Het antwoord ‘fiets’ vinden ze dan uiteindelijk wel wat teleurstellend. 

Maar goed, genoeg over vliegende fietsen, meer over mijn ervaring met ‘reizen met de fiets’. Het eerste waar ik toch wel wat verwonderd over was is hoe al deze fietsreizigers blijkbaar 1 grote (leuke) gemeenschap vormen. Uiteraard dacht ik wel dat er meerdere mensen zo zot zouden zijn als Ignace, maar het zijn er echt VEEL! Ik kwam aan in Tbilisi en kon direct bij Ignace terecht die met een 6-tal andere fietsreizigers een AirBnB geboekt had. Mensen uit Australië, Duitsland, Frankrijk en Italië. Heel leuk om zo ergens terecht te komen! Na iets langer in Tbilisi te blijven, door slecht weer, konden we uiteindelijk vertrekken. Ook een Frans koppel, Marine en Mikael, die dezelfde richting uitgingen met de fiets, vergezelden ons op de tocht richting Armenië. Het viel redelijk snel op dat ik de meest onervaren fietser was van de groep, aangezien reeds bij de eerste vluchtheuvel twee van mijn fietszakken het Georgische asfalt opzochten… Een paar snelbinders later konden we dan toch op pad, gewoon trappen en zien waar we zouden geraken. De eerste tocht, van Tbilisi naar de Armeense grens, was er één langs grote wegen, met vele auto’s en vrachtwagens die ons passeerden. De omgeving was knap, maar het werd snel duidelijk dat deze landen niet echt voorzien zijn op fietsers. Eigenlijk heb ik op die acht dagen fietsen maar 1 volwassen (plaatselijke) mens op een fiets gezien. Voor de rest waren het vooral kinderen. Na de eerste dag kwamen we al aan de Armeense grens. Vanaf hier was het richting het mooie op 2000 m gelegen Sevanmeer, zuidwaarts door Armenië. Ik ga hier niet alle ritten beschrijven, maar misschien kunnen de volgende ‘weetjes over fietsen in Armenië’ een beter beeld scheppen van de ritten die volgden:

• Zo goed als geen vlakke meters
• Fietsers? Waar zijn die mee bezig?
• Ook honden delen deze gedachte en vliegen dan ook zelfverzekerd en blaffend richting de wielen van de fiets. Even terugblaffen en de meeste houden het wel voor bekeken.
• Zo goed als ALLE auto’s die passeren claxonneren en steken vriendelijk een hand op.
• Armeense ‘wegen’ zijn niet altijd zo kwaliteitsvol… modder, putten, …

Na een paar dagen ploeteren en klimmen kwamen we uiteindelijk aan het prachtige Sevanmeer. Die dag hadden we maar liefst 1300 hoogtemeters overwonnen en na iets te lang doorfietsen (het werd al donker) besloten we richting een hotelletje te fietsen. Een auto die vanuit de andere richting kwam vroeg waar we naartoe gingen en al snel bleek dat het hotel niet open was… we konden ook kamperen, maar het was ondertussen al goed donker en ’s nachts ging het behoorlijk koud worden. We besloten nog wat door te fietsen en kwamen een verlaten camping tegen. In het containerhuisje aan de ingang brandde wel licht… De hond begroette ons al enthousiast en na enig overleg met de eigenaar (eigenlijk een opzichter die daar woonde tijdens de wintermaanden) konden we terecht in 1 van de onverwarmde bungalows. De opzichter had dan uiteindelijk denk ik toch door dat hij ons wat te veel geld had willen vragen in het begin (hebben we serieus naar beneden gekregen) en nodigde ons uit voor een koffie. Dit slagen we uiteraard niet af en dus konden we even opwarmen in het containerhuisje van de opzichters (Sergei en Suzanne). We kregen wat snoepjes en ook een fles drinkwater om te koken en we konden zelfs een klein gesprekje voeren met google translate…

De vervolgroute rond het meer was prachtig. Maar soms ook koud, winderig, heel zwaar door de slechte wegen en soms ook triestig. De steden die we passeerden aan het meer waren vaak heel grauw, met lege appartementsgebouwen en een grimmige sfeer. Ook rond het meer stonden vaak hele bouwprojecten die nooit waren afgemaakt, tekens van een betere tijd… Het landschap waar we door fietsten maakte dit meer dan goed. Een prachtig meer met besneeuwde bergtoppen rondom. Aangezien het weer niet zo ideaal was om te kamperen (tot -6°C ’s nachts) sliepen we in kleine hostels. Een warme douche en een bed waren na een dag fietsen meer dan welkom! 

Na nog twee dagen fietsen rond het meer namen Mikael, Marine en mezelf afscheid van Ignace, die zijn tocht verder zette zuidwaarts, richting Iran. Hierna had ik samen met de Fransen nog een toeristische dag rond het meer, langs de westelijke kant, waarna een laatste afdaling volgde richting de Armeense hoofdstad Yerevan. Van hieruit nam ik de nachttrein terug (pfff.. ook niet het meest aangename transportmiddel) richting Tbilisi, om van hieruit het vliegtuig (32,0 kg!!!!) terug te nemen richting België. 

Twee weken in Georgië / Armenië samen met Ignace waren een enorm leuke ervaring! Mijn respect voor fietsreizigers zoals Ignace is er alleen maar groter door geworden. Dit is echt een uitdaging, niet alleen het fietsen op zich, maar ook het wisselende weer, de wisselende omgeving, de wisselende culturen en de wisselende mensen. Maar ik kan alle vrienden en familie van Ignace geruststellen, hij doet dat goed! Ongerust zijn is niet nodig! Als er ene het kan, zal het meneer Nacho wel zijn. Merci Ignace voor de fijne weken, hopelijk heb ik uw schema niet te hard in de war gebracht… Succes nog met het vervolg! Komt dik in orde!!!

Enkele algemene weetjes:

• In Georgië betalen ze met GEL (1 EUR = ±3 GEL). In Armenië betalen ze met DRAM (1 EUR = ±500 DRAM).
• In Armenië geven ze op restaurant gewoon rauwe niet gesneden groenten…
• Drinken en rijden lijkt een nationale sport. Meermaals kregen we vanuit auto’s drank aangeboden…
• Ik fietste in totaal 520 km in Georgië / Armenië
• Voor de vogelliefhebbers: in Armenië zitten veel hoppen, die je in België niet ziet…
• Een blogpost schrijven is niet zo eenvoudig
• Ignace is een held!